Een mediterrane winterreis

Een mediterrane winterreis

Dit is 10 jaar geleden, we hebben besloten om onze eigen boot in te gaan zetten als moederschip in Turkije, maar die ligt nog in Nederland.

Het is al flink herfst als we het plan maken om in de winter van Zuid Frankrijk naar Turkije te varen. We hebben best zin in een mooi winterzonnetje. Lekker zeilen langs de Cote D’azur, de Italiaanse kust, Griekse eilanden en dan kom je vanzelf in Turkije terecht. De Middellandse zee trekt ons in het winteravontuur.

Schip nog in Nederland

Echter, eerst moet ons schip nog naar Zuid Frankrijk. Dit blijkt makkelijker te gaan dan gedacht. In de winter worden er veel schepen heen en weer getransporteerd over de weg dus er is altijd wel een vrachtwagen die de goede kant op gaat. 5 december gaat ons schip op de vrachtwagen. Wij vliegen een dag later naar Nice en ons schip is er al eerder dan wij er zijn. In Port St. Louis gaan we te water.

Schip klaarmaken

Voordat we weg kunnen moet de mast er weer op en alles goed gestouwd worden. Helaas regent het en het is best koud, 8 graden! Waar is ons mediterrane zonnetje??? Gelukkig hebben we een kachel aan boord en deze staat flink te branden.

Storm in de Golf de Lion

We zijn zover dat we kunnen vertrekken. De weergoden gooien nu roet in het eten. In de Golf staat windkracht 9 en dat is iets te veel van het goede. Op het havenkantoor kunnen we de weersverwachting via internet volgen en in een paar dagen komt er beter weer aan.

18 december, we vertrekken

Eindelijk is het dan zover, we vertrekken. We willen zeilen op het mooie blauwe water van de Middellandse zee, daarvoor zijn we hier naartoe gekomen! Met ruime wind zien we Marseille aan ons voorbij trekken. De zon schijnt maar het is berenkoud. We dragen warmteondergoed, daaroverheen een dikke fleece broek en trui, een goed winterzeilpak, handschoenen, muts en laarzen. De temperatuur komt niet boven de 10 graden overdag.

We voelen ons rijk!

Maar wat is dit uniek, wat voelen we ons rijk, dat we hier zo met ons eigen schip kunnen varen! Meerdere malen reden we met de auto langs de kust en keken verlekkerd naar het water, wat zouden we daar graag zeilen en nu is het zover.

Donker en koud

Al snel wordt het donker, om vier uur begint het te schemeren en daarna valt de nacht in. Dat valt een beetje tegen. De temperatuur daalt net zo snel als dat het donker wordt. We willen de nacht doorvaren om een beetje op te schieten. Bij Porquerolles valt de wind weg en moeten we de motor bijzetten. Na deze prachtige eilanden draait de wind pal op de neus en dat betekent dat we moeten gaan kruisen. De golven zijn te steil om door te motoren dus gaan de zeilen weer omhoog. Vroeg in de ochtend zijn we beiden zo moe en koud dat we een ankerbaai opzoeken om een paar uur te slapen. De hele nacht hebben we beide opgezeten omdat het weer te onvoorspelbaar was en we zijn het helemaal zat.

Cannes

We worden wakker van de zon die naar binnen schijnt. Het is prachtig weer en we liggen helemaal alleen in een mooie baai, vlak voor het strand. Op de kant zien we wat fietsers en wandelaars, het is zondagochtend en de fransen flaneren over de boulevard. We zijn weer wat uitgerust en gaan snel ankerop. We varen nu de baai van Cannes in. De bergtoppen achter Cannes liggen bedolven onder de sneeuw. Wat een contrast. We zeilen hier door het blauwe water terwijl er hoog op de bergen geskied wordt.

Sneeuw

Onze hele reis tot aan Turkije zien we sneeuw op de bergen om ons heen. We zijn fervente wintersporters maar nu zouden we toch liever iets meer warmte hebben. ’s-Nachts is het niet warmer dan vijf graden en dat is voor ons erg koud. We besluiten om zoveel mogelijk overdag te varen en als we zuidelijker komen weer een paar nachten door te varen. We hebben ons zelf als doel gesteld om op 1 februari in Turkije te zijn, dus we hebben de tijd.

We volgen de kust

Dat we alleen dagetappes doen houdt ook in dat we de kust blijven volgen. Na Antibes verlaten we Frankrijk alweer en kan de Italiaanse gastenvlag erop. De eerste plaats die we aandoen is San Remo. De Italianen houden ook in de winter een lange lunchpauze wat inhoud dat de winkels dan ook sluiten. Vervolgens zijn ze tot acht uur ’s-avonds open. Dit komt voor ons heel goed uit, wij kunnen dan nog net even gezellig door de winkelstraatjes slenteren. De straten, winkels en huizen zijn allemaal prachtig versierd met lampjes en kerstbomen, er wordt veel aandacht aan kerst besteed.

Plek genoeg en wintertarief

Wat een groot voordeel is van het winterzeilen in de Middellandse zee is dat we overal gemakkelijk een plek kunnen vinden in de havens en de baaien. De wintertarieven zijn heel gunstig en vaak betaalden we helemaal niets. Ook konden we overal gebruik maken van walstroom en was water geen probleem. De Italianen zijn altijd bereid om met je te onderhandelen over de havengelden.

De laars

De hele laars ligt nu voor ons en we hebben erg veel zin om de Italiaanse kust verder te verkennen. Om toch wat meer mijlen op een dag te maken gaan we vroeg weg en varen we toch nog wat langer door in de avond. Hierdoor lopen we wel telkens de havens en de baaien in het donker aan wat niet altijd eenvoudig is. ’s-Morgens zien we dan pas hoe mooi het er is.

Onvoorspelbaar weer

We volgen het weer met de Navtex, de marifoon en we halen dagelijks weerkaarten op via internet. Maar de Middellandse zee is onvoorspelbaar en ook de lokale effecten zijn behoorlijk groot. Het weerbericht zegt noordenwind  en wij varen hoog aan de wind met oostenwind. Deze oostenwind houden we dan ook langs de hele Italiaanse kust wat betekent dat we alles aan de wind moeten zeilen.

Italiaanse pieken en dalen

Wat hadden we graag wat langer op Elba gebleven. Porto Azzuro ligt heel mooi verscholen diep in de baai. Rondom de haven oude gekleurde huizen, een kerkje, barretjes, winkeltjes, een authentiek plaatsje. In de zomer moet je hier vechten om een plekje, nu was de halve haven leeg. Eenmaal buiten op zee is de wind weer pal tegen, we hebben spijt dat we weg zijn gegaan. We krijgen bakken water over en we komen zo nergens. We besluiten naar Punta Ala te gaan, dit is net te bezeilen. Punta Ala is een grote moderne commerciële haven. Het ligt aan een kaap midden in de natuur. Rondom de havens zijn appartementen gebouwd en eronder diverse winkeltjes. Het is nu tussen kerst en oud en nieuw, dus alles is gesloten. In de zomer zal dit best een fijne plek zijn, maar in de winter is er niets te beleven.

De volgende twee dagen worden we hier vastgehouden door een westerstorm.

De jaarwisseling vieren we in Porto Ercole, waar Prins Bernard zijn schip vroeger had liggen. Het Italiaanse leven bevalt ons wel alleen blijft het te koud voor de tijd van het jaar.  Vanuit Ercole doen we drie pogingen om weg te komen. De eerste twee mislukken. Steeds moeten we na een halve dag hakken en stampen tegen de golven terugkeren. Onze bestemming is recht in de wind en we hebben geen zin om een dag en nacht tegen de wind in te kruisen met 25 – 30 knopen wind. Poging drie gaat beter, met halve wind stuiven we vooruit. Via Civitavecchia  en Nettuno komen we op Isla Ponza terecht, waar we twee dagen voor anker liggen om te wachten tot de volgende Middellandse zee depressie is overgewaaid. Onderweg komen we veel vuil tegen op zee. Complete boomstammen drijven rond, we schrikken hier behoorlijk van. Als je daar ’s-nachts tegenaan vaart loop je kans op flink wat schade. Deze boomstammen komen uit de rivieren rond Rome. Door de hevige regenval worden er flink wat bomen ontwortelt en uiteindelijk komen die in zee terecht.

De eilandengroep, Ponza, Ischia en Capri, vlakbij Naples is schitterend, je zou hier zeker wel een aantal weken kunnen rondbrengen. Je moet wel een dikke portefeuille meenemen want de havengelden zijn hier vreselijk hoog. In Ischia betaalde wij 35 euro voor een nacht, in de zomer is dit 100 euro en het is er dan overvol.

Ondertussen komen we al steeds dichter bij de straat van Messina en daarom besluiten we de komende nacht door te varen. Ook het aantal havens wordt hier minder wat ons ook een beetje dwingt een grotere etappe te varen. Vlak voor Messina lopen we de haven van Giaio Tauro aan. De pilot vermeld dat het een grote industriehaven is maar wel goed beschut. We worden welkom geheten door de Amici di Mare, ontzettend vriendelijke mensen en wij hebben hier drie dagen heel prettig gelegen. Met onze vouwfietsen was het goed te doen om in de stad inkopen te doen. Lopend zou dit te ver weg zijn. Nu we iets zuidelijker zijn is ook de temperatuur wat gestegen. We genieten van elke zonnestraal. Op weg naar de Straat van Messina hebben we wind mee en kunnen we voor het eerst onze jas uit doen. We zetten gauw de luiken open om de boot een beetje door te luchten want dat is heel hard nodig! In de Straat is het druk met veerboten die tussen Sicilië en het vaste land varen. De stroom die we hier hadden verwacht valt heel erg mee. Op een paar draaikolken na is er eigenlijk niets te merken nu het licht weer is. Halverwege de straat kunnen de zeilen erbij en we gaan er met 7 á 8 knopen lekker vandoor. Als het zo doorgaat zijn we in 2 dagen en nachten in Griekenland. De verwachte wind is zuid-oost 4 bft, maar op dat moment hadden we noord-west. Nadat we de Straat verlaten veranderen de golven plotseling, ze komen pal van voren en even later draait ook de wind tegen, oost, recht op de kop. We kruisen verder in de hoop dat hij iets zuidelijker draait zoals verwacht. Tegen de avond is hij nog niet verder gedraaid en we besluiten voor anker te gaan aan de kust. De hele nacht rollen we heen en weer waardoor we geen oog dicht doen. Griekenland ligt aan onze voeten dus willen we verder. Nog steeds is de wind oost. Om 11.00 uur varen we dubbelgereefd aan de wind, de golven zijn zo hoog dat de stuurautomaat het niet meer aan kan, de marifoon geeft een galewarning door wat ons dwingt om terug te gaan. Langs de oostkust van Italië zijn maar weinig havens. De enige mogelijkheid zou Saline Jonice zijn, maar daar waren we gewaarschuwd voor piraten, dus moeten we helemaal terug naar Reggio in de Straat van Messina. Na 150 mijl voor niets te hebben gevaren liggen we in Reggio. We gaan niet meer weg voordat de wind in de goede richting draait. Reggio is een grote stad en er is genoeg te beleven voor een paar dagen. We slaan flink wat wijn en salami in want dat is in Italie veel goedkoper dan in Turkije, salami is daar haast niet te krijgen. Na 4 dagen is het zover, we krijgen een gunstig weervenster dat precies genoeg moet zijn om over te steken naar Griekenland. Eindelijk klopt de voorspelling en we hebben een snelle overtocht. Halverwege de tweede nacht ankeren we achter Zákinthos.

Golf van Patras

Wat zijn we blij dat we in Griekenland zijn!  De overtocht was heel snel maar wel zwaar. De stuurautomaat breekt de eerst dag uit zijn bevestiging waardoor we alles met de hand hebben moeten sturen. In de nacht hebben we wachten van een uur gehouden omdat het anders te zwaar werd. Met tien knopen in het donker van de golven af surfen is heel spectaculair maar ook vermoeiend.

Er zijn twee mogelijkheden om naar Turkije door te gaan; het kanaal van Corinthe via de golf van Patras of de zuidelijke route boven Kreta langs. Wij nemen het kanaal van Corinthe, een belevenis op zich.

De Grieken zijn erg aardig en spreken ook vaak wat engels, wat we niet kunnen zeggen van de Italianen. Onderweg naar Corinthe zijn er zoveel leuke baaien en plaatsen te bezoeken dat we hier zeker nog eens terug moeten. Op het eiland Trizonia ontmoeten we een aantal overwinteraars. De eerste ontmoeting met andere zeilers! 40 mijl voor Corinthe belanden we in de sneeuw. In de laatste 30 jaar is niet meer zoveel sneeuw gevallen als nu. Zelfs de Acropolis van Athene ligt bedolven onder de sneeuw. ’s-Nachts vriest het en het ijs ligt op het dek. Onze mediterrane droom lijkt wel een arctische droom geworden. De bergen met de sneeuw zien er prachtig uit, maar wij verlangen ondertussen wel naar wat warmere temperaturen. En we zouden wel eens een warme douche willen. Veel havens in Griekenland zijn niet afgemaakt. Ze zijn met Europees geld aangelegd maar als het geld op is dan stopt ook de verdere ontwikkeling. De douchegebouwen, electriciteitspalen en waterkranen zijn er, maar niets werkt want het geld is op. Na vier dagen begint de sneeuw te smelten en kunnen we richting het kanaal van Corinthe.

Turkije in zicht

Om door het kanaal van Corinthe te varen is een hele unieke ervaring. Onvoorstelbaar dat die grote cruiseschepen er doorheen kunnen. En wat een graafwerk is dit geweest. Wij zijn blij dat het kanaal er is, al kost het ons 125 euro om er doorheen te mogen varen.

Het kanaal was onze laatste mijlpaal voordat we Turkije in zicht krijgen. We kunnen nu eilandhoppend naar ons uiteindelijke doel Fethiye varen.

En weer ervaren we dat we nog eens terug moeten om al deze mooie eilanden beter te verkennen. Er is nog zoveel te zien! Aigina is het eerste eiland wat we aandoen. De nieuwe haven is deels af en we vinden daar een prima plek. Via Kithnos, Naxos en Amorgos bereiken we na 6 weken onze eindbestemming, precies 1 dag voor 1 februari.

Epiloog

Het is een hele reis geweest. We zijn op heel veel mooie plekken geweest waar we nog eens terug willen komen. Winterzeilen op de middellandse zee heeft als voordeel dat je overal kunt komen waar je in de zomer vaak niet terecht kunt en dat de prijzen veel lager zijn als in de zomer. Wij houden van de warmte en daarom zouden wij hier liever in de zomer terugkomen. Kun je goed tegen een beetje kou dan is het winterzeilen in de middellandse zee prachtig!

Enkele gegevens:

Vertrek 18 december, aankomst 30 januari, we zijn 6 weken onderweg geweest.

Hiervan hebben we 2 weken verwaaid gelegen in havens / baaien.

Totaal afgelegde afstand, 1900 mijl.

Havengeld 208,80

Aantal aangelopen havens/ankerbaaien 25

Windrichting, 80% E, NE of SE

Ontmoetingen en begroetingen onderweg met andere zeilers: 10 waarvan 5 overwinteraars

Het schip, J35, 10.8 m